Vanochtend weer heerlijk gemusiceerd met mezzosopraan Diane Johnston. Het idee van deze concerten bij Cantina Vocaal is: niet te lang, en een mooie verdeling tussen “echte” klassieke stukken voor zang & piano of solo afgewisseld met bv Dikkertje Dap en liedjes met accordeon, waarbij de kinderen dan instrumentjes mogen gebruiken zoals xylofoontjes en sambaballen. Daarna mogen ze de instrumenten even uitproberen. Zie foto’s!
Na afloop improviseren met de kids
During a student concert, Melissa and I did an improvisation. We didn’t plan anything: who would start, and what we would do. Just anything what would pop up!
You can hear what happenend in this short movie:
Pijn als ingeslagen ruiten
de traag bewegende nachtelijke helmen
in de verlaten kamers
harde stemmen die lachen
het angstige gras afwachtend om het huis.
Ik kan niet meer lopen
ik kan alleen nog kruipen
en dan in de struiken schuilen
met mijn lippen de aarde proeven
en de aarde mijn tranen.
O nacht schilder de aarde zwart
wind wees hen tegengezind
gras verberg me
liefste denk een lief woord in mijn mond
nu je armen mij niet meer omarmen.
Remco Campert
Dit indrukwekkende gedicht van Remco Campert is jaren geleden door mij op muziek gezet. De onderstaande opname zet ik vandaag op FB ter gelegenheid van Dodenherdenking. Het wordt hier prachtig gezongen door sopraan Renée Harp.
De muziek is te horen via deze link:
Groovy Prelude (gedeelte) gespeeld door Heleen Verleur
Dit nieuwe pianostuk schreef ik voor pianiste Jacqueline voorheen Frederique. Dit en nog vele andere preludes gaat zij deze zomer in de maanden juli en augustus spelen in de Mozes en Aäronkerk, op woensdagen van 12.15 tot 12.45 uur.
Voor het 24preludia-project nodigde de Amsterdamse pianiste Jacqueline voorheen Frederique (artiestennaam) 24 hedendaagse componisten uit om een stuk te schrijven, geïnspireerd door de preludes van Bach uit Das Wohltemperierte Klavier. De muziek van deze ‘levende’ componisten weerklonk afgelopen zomer in de Mozes en Aäronkerk op het Waterlooplein.
De componisten konden allen kiezen uit een prelude die nog vrij was. Elke prelude werd beantwoord met een meestal speciaal voor deze lunchconcerten geschreven nieuwe compositie. De preludes van Bach gaan door alle toonsoorten heen, dus de hedendaagse componisten schreven hun stukken meestal in diezelfde toonsoorten zodat er een grote variatie ontstond in klankkleur.
In de maanden juli en augustus 2019 gaat Jacqueline de lunchconcerten nogmaals in de Mozes en Aäronkerk doen, iedere woensdag van de week van 12.15 uur tot 12.45 uur. Heleen Verleur kreeg de eer om het 25e stuk hieraan toe te mogen voegen: haar ‘Groovy Prelude.’Hieronder kun je een kort stukje hiervan horen, gespeeld door Heleen.
Info:
Jacqueline voorheen Frederique
24preludia-project
www.stichtingpianoconcerten.nl
elke woensdag in juli en augustus 2019 van 12.15 tot 12.45 uur
Gedeelte ‘Groovy Prelude’ gespeeld door Heleen Verleur
Tijdens het Groninger Pianofestival van 19 en 20 april 2019 ging mijn compositie ‘Olifant & Uilskuiken’ in premiere. Dit stuk was een opdracht van het festival en is geschreven voor zes handen op één piano, maar het kan ook heel goed gespeeld worden door meerdere pianisten/piano’s. Het klinkt veel moeilijker dan het is, doordat er bijvoorbeeld glissandi inzitten. In het algemeen is het stuk speelbaar als je ongeveer 3 of 4 jaar les hebt, maar misschien al eerder.
Het stuk is nog niet uitgegeven, mocht je belangstelling hebben dan kan ik je een exemplaar opsturen voor 17,50 exclusief verzendkosten.
Olifant & Uilskuiken op Youtube
Ik wilde gewoon even tussendoor een boodschapje doen. Maar toen ik mijn fiets neerzette tegen het huis, viel mij ineens op dat er achterin een auto, vlakbij geparkeerd, een grote hond lag te hijgen. De Volvo stond in de volle zon en er was geen raam open. Dit bracht mij meteen in opperste staat van paraatheid.
Ik zag iemand van parkeerbeheer op een scootertje.. wie weet kon die gegevens achterhalen van deze auto?
Inmiddels was er nog iemand bijgekomen, en nog iemand.. en ons buurmeisje. Iedereen deed mee.
Halverwege de straat, zag ik plotseling een man aankomen. Niet echt snel, maar voorzichtig. Zou dat misschien.. ?
En ja hoor. Opluchting en irritatie streden in mij om voorrang. Van de consternatie drukte ik per ongeluk op de uitknop van mijn mobiel, terwijl de politie nog aan de lijn hing.. “Uw hond had het heel warm,” zei ik, “de politie was al gebeld.” “Oh, ja, het duurde onverwacht iets langer dan ik dacht,” zei de eigenaar. “We vonden het heel naar voor de hond dat hij zo alleen in een warme auto zonder raam open, zat!” zei ik, terwijl ik hem nadrukkelijk aankeek. Hopelijk deed hij dit niet nóg een keer! De politie belde mij nu terug, en ik kon het nieuws melden dat de eigenaar was teruggekomen. De aardige politieman bedankte mij voor m’n oplettendheid, en ik hem voor zijn luisterend oor. Alles bij elkaar opgelucht dat het voorbij was, en dat we toch actie hadden ondernomen (hopelijk herinnert die eigenaar zich dit nog lang!) fietste ik naar Albert Heijn.
Bij AH zag ik een jongetje van een jaar of acht met blonde krullen bij de koekjesafdeling alle pakjes met koekjes zo hard indrukken, tot ze braken. Mijn belangstelling, en irritatie, was wederom gewekt.. why? Waarom deed hij dat? Uit frustratie dat hij zelf geen koekjes kreeg? Ik zag een man en een vrouw bij hem in de buurt, ze deden niets. De man liep mijn kant op. De jongen was inmiddels een hoek omgeslagen. Ik vroeg: “bent u misschien de vader van die jongen daar?” De (inderdaad nog vrij jonge) man keek mij zeer verbaasd aan, en zei: “niet dat ik weet!” Ik zei: “O, haha, je stond net daar, bij die vrouw, dus ik dacht dat je bij hen hoorde!” En ik vertelde over wat ik zojuist had gezien. De man zei: “Als ik ooit een kind krijg, zal ik in elk geval zorgen voor een didactische lijn in de opvoeding!” We lachten allebei hard om deze gekke situatie. Het lachen verging mij echter al snel toen ik in de verte zag dat het kind was begonnen aan een aantal doppen van Colaflessen te draaien. Ik liep erop af. Er stond een man naast, met donkere krullen. Zou dit de vader zijn? Ik vroeg opnieuw: “Is dit uw kind?” “Sorry?” “Is this your child?” Aan zijn defensieve houding kon ik opmaken dat de irritatie inmiddels op mijn gezicht was af te lezen. “Yes?!” “Ok, your child has been pushing ALL the cookies in this shop untill they break, and now he is opening the Cola bottles.” De vader keek naar de Cola flessen en gaf het onsterfelijke antwoord: “They are still closed.” Ik gaf hem een ijskoude blik, en zei: “I think it is time to correct your child.” Maar misschien wist hij ook niet dat hij een kind had, net als de eerste man. Het kind verstopte zich inmiddels achter de rug van zijn vader. Op één of andere manier gaf mij dat toch voldoening. Goed zo, wees maar even bang. Als je ouders je niet opvoeden, dan maar die enge onbekende mevrouw! Inmiddels duurde mijn boodschapje een uur. Maar het was het waard.
Vandaag om 14 uur deed ik de helft van mijn voorstelling Chopin en George Sand in de ‘Club de Ville’ tijdens de Aprilfeesten. Gelukkig lukte het weer om een kind te charteren voor het draaien van het speeldoosje, altijd een spannend moment! De soundcheck was ook interessant, uiteindelijk had in een opstelling met drie microfoons: één bij de standaard, voor als ik moest praten én spelen, één voor de vleugel voor als ik het publiek staande toesprak, en één in de vleugel, een voortreffelijke Yamaha C3. Wat was ik blij met dit prachtige instrument! Wat heerlijk om op zo’n fijne vleugel te kunnen spelen. En wat een goede organisator en geluidsman is Hector Wijnbergen. Zijn heel jonge dochtertje was duidelijk ook zeer geraakt door de muziek. Het is wel heel anders om ‘buiten te spelen’, gelukkig had ik wasknijpers voor de bladmuziek en die had ik nodig ook! Ook waren er om mij heen wel wat bijgeluiden, maar dat maakte verder niet veel uit. Het was een genot om op te treden. Het na mij komende
Elias kwartet speelde ook de sterren van de hemel met Mozart en Haydn.
Gister superleuk optreden gehad in het Atlastheater in Emmen, met Chopin en George Sand. Het blijft iedere keer overweldigend om dit te kunnen en mogen doen. En dan de magie van een grote zaal in zo’n enorm theater..
Vandaag heb ik een muziekles verzorgd op de LUCA Praktijkschool in Amsterdam Oost. Bij deze les zaten leerlingen van mijn zus, Saskia, en ook nog leerlingen van een andere groep. Op deze school zitten veel kinderen en adolescenten uit verschillende landen: Eritrea, Gambia, Ghana, Iran.. en nog veel meer.
Sommige kinderen zijn hier nog maar een maand, anderen al een paar jaar. Sommige spreken al Nederlands, maar heel veel kinderen nog niet. De leeftijden variëren van (schatting) 12 tot 18 jaar. Er waren ongeveer 26 kinderen.
We hebben onder meer de volgende liedjes gedaan:
– En we gaan nog niet naar huis. Hier moest ik wel ineens denken sommige kinderen die gevlucht zijn. Die gaan misschien wel nooit meer naar huis! Ik hoop maar dat dit niet teveel beladen was.
– Brand in Mokum. We hebben dit zelfs in canon gezongen met twee groepen. Het lukte steeds beter.
– In Holland staat een huis. Aan het eind mochten ze zelf nieuwe coupletten bedenken, met behulp van de woorden en begrippen die aan de muur hingen..
– Aan de Amsterdamse grachten. Vooral het couplet was een beetje moeilijk, maar het refein ging heel goed!
– Ai ai Olga.. hier begon iedereen spontaan mee te klappen. Dit succesnummer hebben we nog een paar keer herhaald, waarbij het steeds sneller werd en iedereen lekker loskwam.
Helaas mag ik niet de groepsfoto op internet zetten, heb ik beloofd. Hierbij dus alleen een stukje van mezelf met de groep aan het eind, maar dan zonder de groep. Dus alleen mezelf en de akkordeon. En zus Saskia. 😉
Na afloop ging ik nog gezellig even lunchen met de docenten. Het was een geslaagde ochtend.
