Gisteren, op 1 juli 2018, heb ik in Alkmaar voor de tweede keer mijn voorstelling: ‘Sand en Chopin’ gedaan. Eigenlijk kan ik beter zeggen: voor de eerste keer. Want de officiële try-out van 8 april in de Zuidhal van het Vierwindenhuis is zodanig veranderd, dat het een vernieuwde voorstelling is geworden. Er zijn meer stukken bijgekomen, de tekst staat nu vast -er is een script- en ik word sinds die tijd geadviseerd door een heuse regisseuse. Zij geeft mij erg goede adviezen, vind ik! Ik weet niet zeker of ze wil dat ik haar naam noem op het web, dus dat doe ik nog even niet. De voorstelling is er enorm door gegroeid (al zeg ik het zelf). De nieuwe vorm waarin ik het gister deed, heeft me wel wat bloed, zweet en tranen gekost. Ook het uit het hoofd leren van een script viel me behoorlijk tegen: ik heb al sinds de middelbare school niet zoveel tekst in mijn hoofd hoeven hebben. En dan heb ik het nog wel zelf bedacht, met enkele aanpassingen van de regisseuse. Het is een solo voorstelling, een one woman show, dus ik ben de hele tijd ‘aan de beurt’. Het is ongeveer een half uur tekst, en een half uur muziek. Als ik aan het woord ben, speel ik de rol van George Sand, de Franse schrijfster die bijna tien jaar een relatie met Chopin heeft gehad. In de voorstelling kies ik geen partij voor Sand of Chopin. Er zijn natuurlijk mensen die vinden dat Sand de componist Chopin slecht heeft behandeld, zelfs zijn dood heeft veroorzaakt. Maar in deze voorstelling wordt dit beeld wat minder ‘gekleurd’: Chopin zelf was ook niet de makkelijkste, wordt langzamerhand duidelijk. Al schreef hij dan ook wonderschone muziek. De voorstelling zoals hij nu is, is een echte familievoorstelling. Het is niet persé een kindervoorstelling, maar er zitten genoeg verrassingen en grapjes in om het voor kinderen ook aantrekkelijk te maken. Er is nu een plan om nog een versie te maken voor alleen volwassenen, want met enkele aanpassingen kan dit heel makkelijk.

Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik al vrij lang aan hevige plankenkoorts lijd. Ik kan je vertellen dat mij dit nog steeds parten speelt, al heb ik het idee dat ik mijn zenuwen iets beter onder controle heb, tegenwoordig. Evengoed is deze voorstelling voor mij een enorme uitdaging, want wanneer alleen piano spelen al eng is, dan kan ik je vertellen dat acteren én piano spelen (en soms ook nog tegelijk en door elkaar) nog veel enger is. Ik was vooraf letterlijk ‘als de dood’. Zoals ik het gister verwoordde: het leek op een geestelijke vorm van bungy-jumpen. Maar het mooie is (schijnt ook bij bungy-jumpen te zijn) dat je je daarna zó goed kan voelen! In dit geval ook: ik kan niet wachten om de voorstelling nog een keer te doen. Er gingen vast wel dingen mis (weet ik nog vaag) en hier en daar was ik even op zoek naar mijn tekst, maar ik voelde me Sand.
Een paar mooie momenten:

– Als (ik) Sand zegt: “Hebben jullie wel eens heimwee? Je bent bv op schoolkamp en je weet dat je pas vier dagen later weer thuisbent.” Op dat moment zie ik een moeder en een veertienjarige dochter hevig knikken. Het meisje blijkt morgen vier dagen op schoolkamp te gaan.
– Als Sand (boos) zegt: “Ik wil graag even een misverstand ophelderen” zie ik iemand in de zaal bijna van schrik van zijn stoel vallen. (Blijkbaar overtuigend boos gespeeld!)
– Bij alle vragen die Sand stelt aan het publiek, wordt hevig geknikt.. Ik voel echt contact met het publiek
– Na afloop om me heen horen dat het zo ‘verrassend’ was..
– Ook mooi: “Ik hou eigenlijk niet zo van de muziek van Chopin, maar in deze setting heb ik er erg van genoten!”
– “Ik snap nu veel beter waar de muziek over gaat..”
– “Ik vond jouw eigen stuk in de geest van Chopin zo mooi! En dan die vogeltjes erdoorheen..”
– De glunderende gezichten na afloop.

Het concert vond plaats in de Studio van Elke Piano in Alkmaar. In deze studio staat een vleugel. Overigens: de regisseuse was er gister ook bij! Heel fijn was dat.
Het mooie van dit theatrale concert is, dat er weinig voor nodig is.. Alleen een piano/vleugel, een kostuum, enkele attributen zoals een speeldoosje en vogelfluitjes. En een enthousiast publiek. Het kan overal gespeeld worden waar een piano staat.
Gister was hopelijk het begin van een lange reeks uitvoeringen!