(titel: met dank aan Gary Larson ‘The Far Side’)

Vanaf mijn zesde jaar wist ik wat ik wilde: piano spelen. Helaas hadden we geen piano thuis. Ik had wel een klasgenoot die een piano had .. of was de volgorde eigenlijk andersom? De naam van deze -roodharige- vriendin weet ik niet meer. Ik kan me nog steeds een beetje schuldig voelen over het feit dat ik in de middagpauze van school bij haar ging eten maar dan vooral oog had voor dat hemelse instrument. De magie van het geluid dat tot trilling kwam als je zo’n toets naar beneden bewoog, de klanken die het voortbracht. Ik had thuis -op dat moment- alleen een klein elektronisch orgeltje met een beetje nasaal geluid. Op zichzelf was ik daar blij mee, maar als ik bij mijn vriendin de piano hoorde dan ging er een wereld voor mij open..
(“Welcome to heaven, here is your piano!” “Welcome to hell: here is your elektronic device.” ;-))
Op m’n veertiende kwam door een gelukkig toeval een piano onze kant op: mijn moeder had een vriendin die er eentje “over” had. Het was een oude piano met een ouderwets bovendemper mechaniek, waarbij alles door elkaar klonk en één grote soep werd. Voor pianisten: alsof je je rechterpedaal voortdurend inhoudt zonder te wisselen. Dit systeem is maar een tijdlang gangbaar geweest, tot de pianobouwers een betere oplossing hadden gevonden.
Ik was er echter superblij mee. Vanaf dat moment ging het snel, en vijf jaar later zat ik in de vooropleiding van het Hilversums conservatorium.
Mijn leven heeft altijd al uit muziek bestaan. Muziek was en is voor mij een levenswijze. Eigenlijk is het nog dichterbij: zoiets als ademen. Het is eigenlijk niet eens een keuze. Ik kan mij niet zo goed een leven zonder muziek voorstellen. Muziek geeft mij ontspanning, troost, diepgang, levensvreugde .. en nog veel meer. Bij het doorgeven van muziek aan anderen ervaar ik ook al deze bovengenoemde emoties en gemoedstoestanden. Zelf spelen, componeren, improviseren, lesgeven, liggen voor mij in elkaars verlengde. Het kost mij geen moeite, ik voel me terwijl ik deze bezigheden aan het doen ben, aangesloten op een wereld die veel verder reikt dan mijn persoonlijke ik, een soort eeuwige energetische stroom die onvermoeibaar doorgaat. Zo’n beetje als een Iphone die aan het opladen is.. 😉 Sommige mensen ervaren dit waarschijnlijk -ook- bij heel andere dingen, zoals bij sport, of schilderen, of iets anders. Eerlijk gezegd heeft de muziek mij ook de toegang naar andere gebieden geopend. Wat ik vroeger vooral ervoer in het muzikale proces, heb ik inmiddels op allerlei andere gebieden: eigenlijk voel ik bijna geen onderscheid meer tussen muziek, schilderkunst, vriendschap, het leven.. ik zie al die dingen in alles weerspiegeld, zoals je in de natuur ook bepaalde verhoudingen hebt, bijvoorbeeld de gulden snede.
Dit alles gezegd hebbende, en hieruit voortvloeiend, wil ik nu graag even de focus verschuiven naar hoe het er waarschijnlijk voor de buitenwereld uitziet: mensen die mij een tijdlang niet gezien hebben, vragen of ik “nog steeds” lesgeef.. Voor mij voelt het alsof ik te voet ben naar het middelpunt van de aarde. Ik weet dat ik het waarschijnlijk nooit zal bereiken, want het is heel ver en bovendien wordt het mij steeds heter onder de voeten. Maar ik kom in een steeds diepere laag, waardoor ik steeds meer begrijp van mijzelf. Tegelijkertijd is het een soort thuiskomen, ik begrijp niet hoe dat komt want ik ben toch juist weggegaan van huis? Nog gekker is dat de mensen om mij heen nog steeds denken dat ik nooit ben weggegaan. Ze zien mij, ze zien mijn fysieke buitenkant, ze zien mij lesgeven en spelen. Uiterlijk gezien is er niet zoveel veranderd. Innerlijk is er een wereld van klanken, een soort vulkaan, maar dan een vriendelijke, die bubbelt en zachtjes nieuwe gedachtes, ideeën, creaties, vrolijkheid, agressie voortbrengt.
Ik zou de buitenwereld soms iets willen vertellen over de binnenwereld. Kom ook even een kijkje nemen in deze vulkaan. Het is hier zo mooi: alles is hier goed, want alles is zoals het is. De wereld is weerspiegeld in mijn vulkaan. Wat jullie zien, is de buitenkant van de vulkaan. Die is mooi. Maar van de binnenkant krijg je nooit genoeg. Het maakt dat ik niet snak naar erkenning, promotie, ander werk, verre vliegreizen. Het maakt dat ik geen genoeg krijg van bezigheden die er voor de buitenwereld uitzien als honderd jaar hetzelfde.. (“saai!!”) Het maakt dat ik me nooit verveel want ik kan altijd doorlopen naar het middelpunt van mijn aarde. Deze innerlijke reis houdt nooit op. En ik zie zoveel kleuren, vormen, energieën, bewegingen, dat ik eigenlijk tien levens tegelijk zou moeten hebben om deze allemaal te kunnen inademen en daarna vorm te geven. Maar ik voel dat dit niet nodig is, want ik kan ook lekker genieten van mijn vulkaan zonder het gevoel te hebben dat er iets hoeft te gebeuren. Soms word ik wel even wakker geschud, door de buitenwereld. Als er wordt gevraagd of ik “nog steeds” lesgeef, of als er wordt gevraagd of ik “nog tijd heb om te componeren?”.

Ik voel me gezegend dat ik in omstandigheden verkeer, waarbij ik mij geen zorgen hoef te maken over mijn gezondheid of materiële zaken. De basisbehoeften zijn vervuld (eten, huis, veiligheid) en ik besef heel goed dat er veel mensen zijn voor wie dat niet geldt. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik in mijn levensonderhoud kan voorzien met wat ik het liefste doe. Op mijn eigen wijze probeer ik een steentje bij te dragen aan een betere wereld. Mijn “lava” steentje bestaat uit liefde voor en door muziek. En die liefde zou ik het liefst met iedereen willen delen.