Ik wilde gewoon even tussendoor een boodschapje doen. Maar toen ik mijn fiets neerzette tegen het huis, viel mij ineens op dat er achterin een auto, vlakbij geparkeerd, een grote hond lag te hijgen. De Volvo stond in de volle zon en er was geen raam open. Dit bracht mij meteen in opperste staat van paraatheid.
Ik zag iemand van parkeerbeheer op een scootertje.. wie weet kon die gegevens achterhalen van deze auto?
Inmiddels was er nog iemand bijgekomen, en nog iemand.. en ons buurmeisje. Iedereen deed mee.

Na ongeveer vijf bellen in de straat te hebben ingedrukt met de vraag of iemand deze auto kende, besloten we met z’n allen dat de politie bellen het beste was. Misschien niet 112, maar bureau IJtunnel. Daar kreeg ik, na een antwoordapparaat dat eeuwig leek te duren, een vriendelijke politieman aan de lijn. Hijgde de hond? Dat was een goed teken. Een hulphond? Hoe lang was de situatie al zo? Ja, als ik dát wist.. ik kwam ook nog maar net een kwartier geleden naar buiten! Hij ging proberen te achterhalen of er een telefoonnummer van de eigenaar te vinden was.. In wat voor staat leek de hond? Nou: hij keek verlangend naar ons, met z’n tong uit z’n bek. Ik vond het zo zielig. Een hulphond, nog wel! Nee, helaas geen gegevens van de eigenaar. Politie ging het doorgeven, actie werd ondernomen. Afwachten nu tot ze zouden komen! Intussen was ik op nog wat bellen aan het drukken.. weinig mensen thuis!
Halverwege de straat, zag ik plotseling een man aankomen. Niet echt snel, maar voorzichtig. Zou dat misschien.. ?
En ja hoor. Opluchting en irritatie streden in mij om voorrang. Van de consternatie drukte ik per ongeluk op de uitknop van mijn mobiel, terwijl de politie nog aan de lijn hing.. “Uw hond had het heel warm,” zei ik, “de politie was al gebeld.” “Oh, ja, het duurde onverwacht iets langer dan ik dacht,” zei de eigenaar. “We vonden het heel naar voor de hond dat hij zo alleen in een warme auto zonder raam open, zat!” zei ik, terwijl ik hem nadrukkelijk aankeek. Hopelijk deed hij dit niet nóg een keer! De politie belde mij nu terug, en ik kon het nieuws melden dat de eigenaar was teruggekomen. De aardige politieman bedankte mij voor m’n oplettendheid, en ik hem voor zijn luisterend oor. Alles bij elkaar opgelucht dat het voorbij was, en dat we toch actie hadden ondernomen (hopelijk herinnert die eigenaar zich dit nog lang!) fietste ik naar Albert Heijn.

Bij AH zag ik een jongetje van een jaar of acht met blonde krullen bij de koekjesafdeling alle pakjes met koekjes zo hard indrukken, tot ze braken. Mijn belangstelling, en irritatie, was wederom gewekt.. why? Waarom deed hij dat? Uit frustratie dat hij zelf geen koekjes kreeg? Ik zag een man en een vrouw bij hem in de buurt, ze deden niets. De man liep mijn kant op. De jongen was inmiddels een hoek omgeslagen. Ik vroeg: “bent u misschien de vader van die jongen daar?” De (inderdaad nog vrij jonge) man keek mij zeer verbaasd aan, en zei: “niet dat ik weet!” Ik zei: “O, haha, je stond net daar, bij die vrouw, dus ik dacht dat je bij hen hoorde!” En ik vertelde over wat ik zojuist had gezien. De man zei: “Als ik ooit een kind krijg, zal ik in elk geval zorgen voor een didactische lijn in de opvoeding!” We lachten allebei hard om deze gekke situatie. Het lachen verging mij echter al snel toen ik in de verte zag dat het kind was begonnen aan een aantal doppen van Colaflessen te draaien. Ik liep erop af. Er stond een man naast, met donkere krullen. Zou dit de vader zijn? Ik vroeg opnieuw: “Is dit uw kind?” “Sorry?” “Is this your child?” Aan zijn defensieve houding kon ik opmaken dat de irritatie inmiddels op mijn gezicht was af te lezen. “Yes?!” “Ok, your child has been pushing ALL the cookies in this shop untill they break, and now he is opening the Cola bottles.” De vader keek naar de Cola flessen en gaf het onsterfelijke antwoord: “They are still closed.” Ik gaf hem een ijskoude blik, en zei: “I think it is time to correct your child.” Maar misschien wist hij ook niet dat hij een kind had, net als de eerste man. Het kind verstopte zich inmiddels achter de rug van zijn vader. Op één of andere manier gaf mij dat toch voldoening. Goed zo, wees maar even bang. Als je ouders je niet opvoeden, dan maar die enge onbekende mevrouw! Inmiddels duurde mijn boodschapje een uur. Maar het was het waard.